Barner Jakób (1641–1709), lekarz i chemik. Ur. w Elblągu, nauki filozoficzne i lekarskie odbył w Lipsku, chemję studjował w Padwie (ok. 1670). Po powrocie do kraju był fizykiem w Elblągu, potem wykładał medycynę i filozofję w gimnazjum w Gdańsku. Jako uczeń głośnego Sennerta, a zarazem zwolennik Van Helmonta, był gorącym wyznawcą ówczesnych zapatrywań, przedewszystkiem na stosunek chemji do medycyny (jatrochemja), samą chemję usiłując przedstawić w swych pismach jako naukę, nie zaś sztukę jedynie. Spośród dzieł B. najwybitniejsze Chymia philosophica (Norymberga 1698) – zwraca na niego uwagę całego świata uczonego i uchodzi za jeden z najlepszych podręczników chemji swego czasu (opinja Stahla). Poglądy B. są odzwierciedleniem ewolucji, jaką przechodziła chemja z końcem XVII w., bezpośrednio przed tym kierunkiem, którego pierwszym przedstawicielem będzie w XVIII wieku Boerhave.
Kośmiński, Słownik lekarzów; Hübotter, Biogr. Lexikon d. hervorrag. Aerzte, 2. wyd., I 338; Kopp, Gesch. d. Chemie, II 13; Estr. XII 375.
Witold Ziembicki